به نام حضرت دوست
امروز تقویم رو که دیدم؛ فهمیدم که بیش از دو هفته از ماه رمضان گذشته. خیلی برا خودم ناراحت شدم و تاسف خوردم که چرا روزای به این خوبی رو از دست دادم.شما رو نمی دونم اما من که خیلی بهره ای نبردم.خدا کنه همگی بقیه اش رو غنیمت بشمریم.و نزدیک به شب های قدریم از خدا می خوام که همه ما بتونیم از این شبها حداکثر استفاده را ببریم
با خودم فکر کردم، دیدم وسط مهمونی خداییم. چه خدای مهربونی!!! بنده خوبی براش نبودیم ؛اما باز با لطفش همه ی مارا به مهمونیش دعوت کرده. خوش به حال کسی که بدونه این مهمونی معناش چیه ...
تو این روزا آسمون اون قدر به ما نزدیکه که میتونیم دستمون رو بلند کنیم و ستاره ها رو بچینیم.نمی دونم آسمون پایین اومده یا ما به سمتش بلند شدیم؛ امّا خدا رو میشه حس کرد. کاش بیشتر ستاره بچینیم و بتونیم نزدیک آسمون بمونیم؛ چه قدر بده اگه دوباره یه سال دلامون رنگ آسمون رو نبینه و نسیم خوش بهشتی به صورتمون نخوره.
ان شاء الله ما هم سعی کنیم از این سفره ی گسترده درست استفاده کنیم و به خدای عزیزمون نزدیکتر شیم.
اعوذ بالله السمیع العلیم من الشیطان الرجیم. بسم الله الرحمان الرحیم. و صلى الله علیک یا ولی العصر ادرکنا و السلام علیک یا سیدی و رحمة الله و برکاته.
قطاری سریع السّیر در حرکت است، مملو از مردمان گونه گون.
قطاری بی وقفه که حتی مسافران خود را در حال حرکت پیاده می کند!
و مسافران تنها اندک زمانی میهمان اند و به سرعت باید قطار را ترک کنند.
به درون قطار می رویم؛ چه هنگامه ای است! بازار های مکاره، خرید و فروشِ عمر و مشتریان مشتاق و غافل از عاقبت!
چنان سرگرمِ زرق و برق قطارند که اصلاً به پایان راه نمیاندیشند!
تذکرات صاحب قطار را هم جدی نمی گیرند؛ انگار اصلاً نمی شنوند!
این قطار عمر من و توست.
چندی پیش، درمانده و رنجور از مشکلات، با کلماتی از قرآن رو به رو شدم؛ نمی دانستم به کدام سو روم:
? لِکلِّ قَومٍ هادٍ ?؛ چه پیام مهمی! دقت کنید.
خداوند برای همهی اقوام، همهی مردمان و در همهی زمانها یک هدایتگر قرار داده است.
امام زمان علیهالسلام، موعود امتها، همان مولای دیر آشنای ما!
همان آقا و مولایی که اکنون نیز در میانِ ماست و ما را مراقبت و هدایت می کند.
به راستی چرا حضور و گرمی محبت امام زمان علیهالسلام در میان خود حس نمیکنیم؟
مگر او هدایتگرِ زمان ما نیست؟! پس چرا در تاریکیهای جهل در ماندهایم و از نور وجودش بهره نمی بریم؟
چرا از صمیم قلب، خدا را نمی خوانیم که ما را ببخشد و او را برای ما ظاهر کند؟
چرا در مشکلات، هر دری را می کوبیم؛ به جز آستانِ او؟
چرا در دفتر عمرمان، صفحه ای با یادِ او جای ندادهایم؟
چرا چرخهی زندگیمان، بی توجه به آن عزیز گردش می کند؟
مگر او امامِ زمانهی ما نیست؟! پس چرا زندگی با او را تنها برای دوران ظهور گذاشتهایم؟!
چرا زندگی را با یاد او صفا و روشنی نمیبخشیم؟ چرا جای او را در جمع خود خالی میبینیم؟
نکند در حالی از قطار پیاده شویم که قلبمان حتی لحظاتی با مهر آن عزیز نتپیده باشد؟!
همقطارانِ عزیز! نکند هشیارانی لذت زندگی با او و گفت و شنود قلبی را چشیده باشند و ما...
چقدر خنده داره که...
چقدر خنده داره که
یکساعت خلوت با خدا دیر و طاقت فرساست ولی 90 دقیقه بازی فوتبال مثل باد میگذره
چقدر خنده داره که
صد هزار تومان کمک در راه خدا مبلغ بسیار هنگفتیه اما وقتی با همون پول خرید میریم مبلغ ناچیزیه
چقدر خنده داره که
یکساعت عبادت در مسجد طولانی به نظر میاد اما یکساعت فیلم دیدن به سرعت میگذره
چقدر خنده داره که
وقتی میخوایم عبادت و دعا کنیم ، چیزی یادمون نمیاد که بگیم ، اما وقتی میخوایم با دوستمون حرف بزنیم هیچ مشکلی نداریم
چقدر خنده داره که
خوندن یک صفحه و یا بخشی از قرآن سخته ، اما خوندن صد سطر از پرفروش ترین کتاب رمان دنیا آسونه
چقدر خنده داره که
برای عبادت و کارهای مذهبی وقت کافی در برنامه روزمره پیدا نمیکنیم اما بقیه برنامه ها رو سعی میکنیم تا آخرین لحظه هم که شده انجام دهیم
چقدر خنده داره
شایعات روزنامه ها رو به راحتی باور میکنیم ، اما سخنان قرآن رو به سختی باور میکنیم
چقدر خنده داره
همه مردم میخوان بدون اینکه به چیزی اعتقاد داشته باشند و یا کاری در راه خدا انجام بدند به بهشت بروند
چقدر خنده داره .......اینطور نیست ؟
دارید میخندید ؟ ..........دارید فکر میکنید ؟
این حرفها رو به گوش بقیه هم برسونید
و از خداوند سپاسگزار باشیم . که او خدای دوست داشتنیست
آیا خنده دار نیست؟؟؟؟؟
که وقتی میخوایم این حرفها رو به بقیه بزنیم خیلی ها رو از لیست پاک میکنیم. چون مطمئنیم که به چیزی اعتقاد ندارند.
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
